Specyfika naszego życia

Śluby zakonne (konsekracja)

W konsekracji Bóg wybiera konkretnego człowieka, „poświęca go”, by stał się on Jego wyłączną własnością. Bóg, który jest Miłością, czyni to z miłości i dla miłości, gdyż rzeczywistym powołaniem człowieka jest Miłość. Serce Boga wzywa – ludzkie serce odpowiada. Oto powołanie! W konsekracji Bóg zaprasza nas do bliskiej relacji ze sobą.
„Śluby zakonne, które składamy wyrażają naszą konsekrację Bogu przez posługę Kościoła.”
(Art. 8 Konstytucji)

„Wierząc, decydujemy się żyć publicznym ślubem posłuszeństwa, czystości i ubóstwa, zgodnie z Konstytucjami Instytutu. Ta wolna i nieodwołalna odpowiedź daje wyraz nowemu sposobowi w jaki – osobiście i wspólnotowo – przeżywamy naszą wolność, miłość i posiadanie.” (Art. 6 Konstytucji)

– ślub posłuszeństwa – w ten sposób wyrażamy „nasze pragnienie, aby być całkowicie poddane Ojcu, oddać Mu naszą wolność…”
– ślub czystości – ukazuje, że „przede wszystkim i nade wszystko kochamy Chrystusa oraz pragniemy całą naszą moc miłowania oddać na Jego służbę.”
– ślub ubóstwa – pokazuje, że „pragniemy iść za Chrystusem z wolnym sercem i uwolnić się od wszelkiego rodzaju własności”.
„O umiłowany Jezu, czegóż możemy się lękać, kiedy mamy pewność Twojej miłości?
Być umiłowanym przez Ciebie znaczy o wiele więcej
niż być bogatym, możnym i wypełnionym wszelkimi dobrami świata.
Być umiłowanym przez Ciebie i kochać Ciebie – oto prawdziwe szczęście, prawdziwa mądrość.
Miłości Jezusa, bądź dla nas wszystkim!”
(Ojciec Założyciel)

Modlitwa

Nazaret to szkoła modlitwy i komunii. Tak jak w życiu Jezusa, Maryi i Józefa modlitwa znajduje się również „w sercu naszego istnienia i zaangażowania w służbę innym”. Jest ona czasem szczególnym, gdy „wypowiada się i odnawia nasza miłość ku Bogu i ludziom.”
„Nasza modlitwa żywi się Słowem Bożym”
(Art. 32 Konstytucji)

Pomaga nam ono „odczytywać wydarzenia w świetle wiary i przybliżać Królestwo Boże.”

Eucharystia

Eucharystia stanowi centrum naszego życia. Uczestniczymy w Niej każdego dnia. „Ciało Chrystusa ożywia naszą wiarę, umacnia naszą nadzieję i przynagla do służenia naszym braciom i siostrom.”
(Art. 106 Konstytucji)

Cudowne Błogosławieństwo udzielone naszej rodzinie zakonnej u początków jej istnienia wzywa nas do uwielbienia i adoracji Jezusa obecnego w Najświętszym Sakramencie.
„Zbawiciel powiedział:
Módlcie się, a Ojciec da wam wszystko, o cokolwiek Go poprosicie w imię Moje.
Toteż pełni zaufania codziennie uciekamy się do owego Ojca Niebieskiego.
Rano przedkładamy Mu nasze kłopoty, w Jego ręce składamy nasze staranie i nadzieje,
wieczorem dziękujemy Mu za dobro, jakie nam uczynił w ciągu dnia,
i oddawszy się pod Jego opiekę spokojnie śpimy w Jego ramionach.
Tak, modlitwa, którą świat przedstawia wam jako nieznośny ciężar
jest niewyczerpanym źródłem niewysłowionych rozkoszy.”
(Ojciec Założyciel)

Życie wspólnotowe

„To jest moje przykazanie,
abyście się wzajemnie miłowali,
tak jak Ja was umiłowałem”.
(J 15,12)

Naszym szczególnym powołaniem i pragnieniem jest „być i tworzyć rodzinę”. Życie wspólnotowe właściwe Siostrom Świętej Rodziny czerpie swoje natchnienie z kontemplacji Jezusa, Maryi i świętego Józefa oraz pierwszych chrześcijan. Charakterystyczne cechy życia Świętej Rodziny odzwierciedlały się w życiu pierwszych chrześcijan. Maryja i święty Józef przyjęli pośród siebie miłość Bożą i stali się zalążkiem Kościoła, Rodziny Bożej, wielkiego, powszechnego braterstwa. W ewangelicznym natchnieniu naszego Ojca Założyciela powołanie do bycia synami i córkami Boga, naszego Ojca – jest również powołaniem do braterstwa – do bycia siostrami i braćmi dla siebie nawzajem.

Wspólnoty w których żyjemy są wezwane do dawania świadectwa siostrzanej miłości i jedności. W Świętej Rodzinie każda z nas stanowi dar dla drugiej wraz ze wszystkim kim jest i co czyni. „Życie wspólnotowe rozwija się – jak w Nazarecie – dzieki wzajemnej akceptacji, dzięki siostrzanej miłości oraz dzięki pokornej służbie” (Art. 38 Konstytucji)

W naszym życiu wspólnotowym chcemy żyć duchem rodzinnym, zawiązując i podtrzymując nasze relacje przez zaufanie, szczerość, radość, przebaczenie.

„Nasze wspólnoty budujemy również przez to, że razem żyjemy na co dzień: ustalając nasz program życia liczymy się z wymogami posłannictwa. Dzielimy między siebie konkretne prace, które trzeba wykonać dla wspólnego dobra…” (Art. 115 Konstytucji)

Wspólna modlitwa oraz dzielenie się doświadczeniami wiary są istotnymi i doniosłymi momentami w życiu wspólnoty.

Wspólnotowe celebrowanie Eucharystii skłania nas do stania się tym, co celebrujemy. Stopniowo nasze życie przemienia się, a my rzeczywiście stajemy się wspólnotą Eucharystyczną.

„Chciałbym, ażeby Twa mała wspólnota miała tylko jedno serce i jedną duszę; żeby ta miłość była wrażliwa w oczach osób, które macie umacniać, przynosząc im pomoc; żeby ci ludzie mogli powiedzieć o was to, co mówiono o pierwszych chrześcijanach: Popatrzcie, jak oni się miłują…”
„Jesteśmy gościnne dla tych, którzy przychodzą,
troszczymy się o utrzymywanie serdecznych stosunków z ludźmi,
wśród których żyjemy.”
(Art. 116 Konstytucji)

„Drogie dzieci, będziecie kontynuować moje dzieła, podtrzymywać je, zachowacie w nich ducha, jaki wasz ojciec starał sie w nich pobudzić: ducha oddania, miłosierdzia, pobożności, pełnego wyrzeczenia, ducha Boga Samego, ducha Rodziny! Tak! Kochajcie się, kochajcie się wzajem serdecznie!”
(Ojciec Założyciel)